De verbinding van de Goddelijke met de menselijke natuur is een van de kostelijkste en meest verborgen waarheden van het verlossingsplan. Daarover heeft Paulus het wanneer hij zegt: "Buiten alle twijfel, de verborgenheid der godzaligheid is groot: God is geopenbaard in het vlees."
Deze waarheid is voor velen een oorzaak van twijfel en van ongeloof geweest. Toen Christus in de wereld kwam -- de Zoon van God en de Zoon des mensen -- werd Hij door Zijn tijdgenoten niet begrepen. Christus vernederde Zich om de menselijke natuur aan te nemen, opdat Hij de gevallen mensheid kon benaderen en opheffen. Maar het verstand van de mensen was door de zonde verduisterd, hun vermogens waren afgestompt en hun geest onbevattelijk, zodat ze Zijn Goddelijk karakter onder hef kleed der mensheid niet konden onderscheiden. Dit gebrek aan waardering hunnerzijds was een beletsel voor het werk dat Hij voor hen wilde doen; en om Zijn leer kracht bij te zetten was Hij vaak genoodzaakt Zijn positie te omschrijven en te verdedigen. Door te verwijzen naar Zijn verborgen en Goddelijk karakter, probeerde Hij hun gedachtengang zó te leiden dat ze onder de invloed van de hervormende kracht der waar-heid konden komen.
Steeds maakte Hij gebruik van de dingen der natuur waarmee ze zo vertrouwd waren, om de Goddelijke waarheid te verduidelijken. De bodem van het hart werd aldus bewerkt om hef goede zaad te ontvangen. Hij maakte Zijn toehoorders duidelijk dat Zijn belangen ook de hunne waren, dat Zijn hart met hen meeleefde in al hun vreugden en smarten. Tegelijkertijd zagen ze in Hem de openbaring van kracht en voortreffelijkheid, die ver 1889, Vol. 5, blz. 746--749 uitstaken boven die van hun meest vereerde rabbi's. De onderwijzingen van Jezus kenmerkten zich door eenvoud, waardigheid en kracht, die ze voordien niet gekend hadden, zodat ze gedwongen moesten erkennen: "Nooit sprak iemand gelijk deze Mens." De mensen luisterden graag naar Hem; maar de priesters en oversten, die juist hun taak om over de waarheid te waken zo verwaarloosd hadden, haatten Christus juist om de geopenbaarde genade, welke de scharen achter hen had weggetrokken om het Licht des levens te volgen. Door hun invloed verwierp de Joodse natie, falende in het onderscheiden van Zijn Goddelijk karakter, de Verlosser.
VERBINDING VAN HET GODDELIJKE EN HET MENSELIJKE
De verbinding van het Goddelijke en het menselijke, geopenbaard in Christus, bestaat ook in de Bijbel. Al de daarin geopenbaarde waarheden zijn "door God ingegeven"; nochtans zijn ze uitgedrukt in de woorden der mensen en aangepast aan de menselijke noden. Zo kan ook, evenals van Christus, van het Boek Gods gezegd worden: "Het Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond." Johannes 1:14. En dit feit, verre van een argument tegen de Bijbel te zijn, moet het geloof daarin, als zijnde het Woord van God, versterken. Die zich uitspreken ten gunste van het geïnspireerd-zijn der Schriften, en sommige gedeelten als Goddelijk aannemen, terwijl ze andere gedeelten als menselijk verwerpen, overzien het feit dal Christus, de Goddelijke, onze men-selijke natuur aannam om met de mensheid in aanraking te komen. In het werk Gods voor de verlossing van de mens vloeien het Goddelijke en het menselijke ineen.
Er zijn heel wat Schriftgedeelten waarvan twijfelende critici gezegd hebben dat ze niet zijn geïnspireerd, maar die in hun tedere aanpassing aan de noden der mensen, Gods persoonlijke boodschappen zijn ter vertroosting van Zijn kinderen die op Hem vertrouwen. Een prachtig beeld daarvan vindt men in de geschiedenis van de apostel Petrus. Petrus was in de gevangenis en verwachtte de volgende dag ter dood gebracht te worden; hij sliep die nacht "tussen twee krijgsknechten, gebonden met twee ketenen; en de wachters voor de deur bewaakten de gevangenis. En zie, een engel des Heren stond daar, en een licht scheen in de woning, en slaande de zijde van Petrus, wekte hij hem op, zeggende: Sta haastig op. En zijn ketenen vielen af van de handen." Handelingen 12:6, Z. Petrus, plotseling wakker geworden, was verbaasd over de lichtende glans in zijn cel en over de hemelse schoonheid van de Godsgezant. Hij begreep niet wat er voorviel, maar hij wist dat hij vrij was, en in zijn verbijstering en blijdschap zou hij de gevangenis verlaten hebben zonder enige bescherming tegen de koude nachtlucht. De engel Gods, die aan alles dacht, zei met tedere zorg over de apostel: "Omgord u en. bind uw schoenzolen aan". Vers 8. Petrus gehoorzaamde werktuigelijk; maar hij was zó onder de indruk van de openbaring van de hemelse heerlijkheid, dat hij zijn mantel vergat. Toen verzocht de engel hem: "Werp uw mantel om en volg mij. En uitgaande volgde hij hem, en wist niet dat het waarachtig was hetgeen door de engel geschiedde, maar hij meende dat hij een gezicht zag. En toen zij door de eerste en tweede wacht gegaan waren, kwamen zij aan de ijzeren poort die naar de stad leidt, welke vanzelf hem geopend werd. En uitgegaan zijnde, gingen zij één straat voort, en terstond scheidde de engel van hem." Verzen 8--10. Daar stond de apostel alleen in de straten van Jeruzalem. "En Petrus tot zichzelf gekomen zijnde, zeide: Nu weet ik waarachtig dat de Here Zijn engel uitgezonden heeft, en mij verlost heeft uit de hand van Herodes en uit al de verwachting van het volk der Joden." Vers 11.
Twijfelaars kunnen spotten bij de gedachte dat een met heerlijkheid beklede engel van de hemel aandacht zou schenken aan een zo heel gewone zaak, namelijk om te voorzien in deze eenvoudige menselijke behoeften, en zullen achter het geïnspireerd-zijn van dit verhaal wel een vraagteken plaatsen. Maar in de wijsheid Gods staan deze dingen vermeld in de Heilige Geschiedenis ten bate, niet van engelen maar van men sen, opdat wanneer ze in moeilijke omstandigheden zouden komen, zij troost zouden vinden in de gedachte dat de hemel van dat alles op de hoogte is.
Jezus maakte Zijn discipelen duidelijk dat geen musje ter aarde valt zonder de aandacht van de hemelse Vader, en dat wanneer God de behoeften van deze kleine vogeltjes in de lucht gedenkt, Hij des te meer zal zorg dragen voor hen die onderdanen van Zijn Koninkrijk kunnen worden en door het geloof in Hem de onsterfelijkheid kunnen beërven. Ach, kon het menselijke verstand toch een begrip krijgen -- in die mate als het eindige verstand van het verlossingsplan een begrip kan krijgen -- van het werk van Jezus in Zijn aanneming van de menselijke natuur, en wat voor ons tot stand gebracht wordt door die wonderlijke genade; de harten der mensen zouden dan vertederd worden uit dankbaarheid voor Gods grote liefde, en in ootmoed zouden zij hulde brengen aan de Goddelijke wijsheid die de verborgen-heid der genade uitdacht!